Dirk was geen gul persoon. Hij was van de principes. Drinkt of eet nooit waar anderen bij zijn. Hij zou het met Gerard Reve eens zijn geweest, die eens zei dat het eten in restaurants iets pornografisch had. Maar hij las nooit een boek, want dat stuitte weer op andere principes. De principes volgens welke hij zijn leven leidde, had hij allemaal zelf uitgedokterd en – zo gul was hij wel – ventte hij voortdurend uit. Een grote last voor zijn omgeving, die er dan ook niet om zal treuren dat hij nu weg is.
Dirk werkte niet, hij zat in de bijstand. ‘Werk is voor de mannen, niet voor de Zonen Gees,’ kon hij zeggen, want ‘Gods’ kon je weer niet zeggen omdat je Zijn naam niet vrijelijk mocht misbruiken. Hij zat hele dagen lang voor zijn huis. Ieder die voorbij liep, kreeg zijn portie. ‘Christenezielen, want dat mag wél gezegd worden! Wat loopt u krom, mevrouw Van der Weel!’ Of ‘U kwat, buurman!’
‘Ik doe wat?’
‘U kwat! U laat uw sputum vallen voor mijn huis, terwijl u het ook had kunnen inslikken!’
‘Ik doe wát?!?’
Dan ging Dirk naar binnen om een emmertje sop te maken en dan ging hij het spuugplekje van zijn buurman omstandig met een bezem opruimen.
Dirk had geen vrienden, het kwam niet als een grote verrassing dat hij tot Regionaal Zondebok werd gekozen. Je ziet het wel meer: mensen met principes die steeds anderen proberen te overtuigen van diezelfde principes. Ze hebben niet door dat dat averechts werkt.
